๑•** ๑ دختر بارانی ๑**• ๑

دگر سیرم خداوندا دگر گیجم خداوندا

خداوندا تو راهم ده پناهم ده امیدم .

خداوندا که دیگر نا امیدم من

 و میدانم که نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستمبار است

و لیکن من نمیدانم دگر   ......

بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد و

می دانم

که آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد

                                  چرا با کس نمی گویم؟

ویاران
        چرا با من نمی گویند 

                            رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فکر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند

ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . که دردم را فرو ریزد

دگر هنگامه ی ترکیدن این درد پنهان است.

چرا پنهان کنم در دل؟
.
.
کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم

                 خداوندا  

                                     نمی دانم.........................